KON IK MAAR

kon ik maar
in je armen
zijn

niks hoeven
niks zeggen
enkel voelen
je aanwezigheid

je oprechte
aanwezigheid
bij mij
mij alleen
met je hand door mijn haren
je stem vlakbij
je geruststellende
stem

je trilling
jouw trilling
voor mij
bij mij

kon ik maar
kon ik maar rusten
in je schoot

zijn
niks hoeven
bij je zijn

das al genoeg
meer hoeft ni

alleen zijn
met mij

effe niks anders
om ons heen
niemand
om aan te denken
niemand om mee te zijn

enkel ik
& jij

kon ik maar

én het doet pijn
want ik koos
zelf
anders

en ik voel de pijn van de afscheiding
het voelt
zo heftig

zo alleen
zo anders

ik mis je
& ik mag wennen
aan de dynamiek
tussen ons in

wisselend
van positie
ik mag wennen
aan de afgebakendheid
aan je grenzen

ik ben
ik ben in
verwarring

der gebeurt zovéél
gisteren konden we nog lachen
gisteren maakte de tijd
niks uit
vandaag alles

ik voel me verscheurd!
een heftig verschijnsel

hoe
hoe in godsnaam
kon ik ooit voor dees
kiezen

voelen dat het ok was?
hoe kon ik?

Wat volgt er nu?
Ik walg van mezelf
Ik ben misselijk
Ik wil hier weg
Ik wil het ni voelen!

Ik wil anders!
Ik wil rust
met JOU

& met niemand anders
waarom kan ik dat plaatje ni
waarmaken?

waarom creëer ik dees plaatje?
waarom waarom
kan ik zo ni genoeg zijn?
waarom altijd duwend
altijd weer anders?
altijd weer anders dan anders?

waarom

ik wil alleen je armen om mij
heen
dat ik mijn hoofd bij je mag rusten
je mag voelen
ruiken, vertrouwd

in slaap vallen
vertrouwd
veilig
bij jou.

_TM